MEXICAANSE SCHEDELS
Oorsprong van de Mexicaanse schedels
De verschijning van de Mexicaanse schedel zoals we die nu kennen, begon in 1949, toen de krant "El Socialista" begon met het aanbieden van allegorische grafschriften (literaire schedels genoemd) ter ere van een personage, echt of fictief, dat zich hypocriet gedroeg. Het hield bijna altijd verband met de aanspraak op rijkdom of het belang dat aan materiële goederen wordt gehecht. Deze literaire schedels gingen vergezeld van illustraties met elegant geklede en ongewoon vrolijke skeletten.
Hoewel recent gecreëerd en anekdotisch in zijn opkomst, lijkt de cultus van schedels in Mexico tegenwoordig te reageren op een religieus sentiment dat eerder al bestond, waarbij de controverse in dit opzicht opmerkelijk was. De schedel werd populair in Mexico tijdens de regering van Benito Juárez, een tijd van openheid en consolidatie van de republiek, waar de hogere klassen probeerden te lijken op de Europese elites in hun manier van kleden en gedragen.
Dit werd hard bekritiseerd in de zogenaamde "de combate" (linkse) kranten, waar dames die op de bovengenoemde manier vertegenwoordigd waren, vaak verschenen. Het zou José Guadalupe Posada zijn die definitief de zogenaamde "garbancera-schedel" bedacht, waarmee hij het beeld van een op Franse wijze geklede schedel vestigde die de high society-evenementen bijwoonde.
De allegorische betekenis werd uitgebreid tot die mensen van eenvoudige afkomst die deden alsof ze in weelde leefden. Kritiek is dus tweeledig, in de eerste plaats door het buitensporige belang dat wordt gehecht aan materiële goederen (het middeleeuwse begrip ubi sunt), en aan de andere kant kritiek op degenen die, zonder voedsel te hebben, anders proberen te doen alsof. De schilder Diego Rivera zou in een muurschildering uit 1947 de naam garbancera veranderen in de huidige Catrina, waarvan de betekenis lijkt op de vorige, die van een opzichtig geklede persoon.
Later, in de jaren zestig werd in Veracruz, hoewel uit een eerdere cultus, de figuur van Santa Muerte geboren. Het heeft het uiterlijk van een christelijke maagd die een schedel als gezicht draagt. Haar cultus wordt echter geassocieerd met verzoeken om geld, liefde of gezondheid en ze wordt beschouwd als een rechtvaardige godheid, hoewel het waar is dat ze vooral wordt vereerd door mensen die haar leven regelmatig in gevaar brengen.
Hun aanbidding heeft zich aangesloten bij het beeld van de Catrina en beide genieten een grote populariteit op het hele Mexicaanse grondgebied. Santa Muerte heeft zich ontwikkeld binnen de katholieke boezem, hoewel het voortdurend door het hele christendom is verworpen omdat het als een duivelse cultus wordt beschouwd.
Hoe Mexicaanse schedels te maken
In deze video ziet je stap voor stap het volledige proces zodat je een traditionele kleischedel uit Mexico kunt maken:
Skull Controversy: Mexico of Europa?
Hoewel de oorsprong van de schedel relatief goed gedocumenteerd is, is er geen consensus bij het bepalen of deze reageert op een sentiment dat al in Mexico bestaat en, zo ja, of het puur Meso-Amerikaans is of is beïnvloed door contact met de Europese cultuur.
Sommigen beweren dat de oorsprong van de Mexicaanse doodscultus teruggaat tot de tijd van de godin Mictecacíhuatl, de "Vrouwe van de Dood", toen de inheemse Mexica hun overleden familieleden aanbad, onderscheid maakte tussen kinderen en volwassenen en er alles aan wijdde de maand augustus. Vieringen zoals de eerder genoemde Santa Muerte of die van San Pascualito, de plaatselijke heilige van de staat Chiapas, vertegenwoordigd door een skelet, bestaan al meer dan drie eeuwen met enkele variaties waarin ze het vetorecht van de kerk hebben ondergaan.
Een ander standpunt is gebaseerd op het feit dat momenteel de Mexicaanse Dag van de Doden samenvalt met de Europese Dag en dat de manier om het te vieren tot voor kort vergelijkbaar was met de Spaanse manier, met de opkomst van skeletten en schedels. Daarom zou het moeilijk zijn om na een periode van honderden jaren zonder duidelijke continuïteit te bepalen of de twee cultussen verwant zijn. Auteurs van deze mening verdedigen dat de oorsprong bij uitstek Europees is en dat de figuur van de Catrina ontstaat als gevolg van de recente traditionalistische gevoelens en het herstel van de populaire cultuur die in verschillende landen van het Amerikaanse continent heeft plaatsgevonden.
Met de bedoeling een tussenliggende visie aan te nemen die geen van de hypothesen als basis verwerpt, kiezen de meeste experts voor de syncretische oorsprong van de viering van de Dag van de Doden. In tegenstelling tot de precolumbiaanse of Europese oorsprong, zou het festival voortkomen uit de mix van beide religies, wat zou resulteren in een nieuwe cultus waarvan beide partijen een primair onderdeel zijn.
Betekenis van de Mexicaanse schedels op de dag van de doden
Tegenwoordig projecteert de verspreiding van het schedelsymbool in Mexico het idee dat het een voorouderlijke traditie is, feitelijk van recente schepping. Het is niet verrassend dat het Day of the Dead-festival de UNESCO-prijs heeft gekregen als Masterpiece of the Oral and Immaterible Heritage of Humanity.
Het valt niet te ontkennen dat het een snelle groei en diversificatie heeft doorgemaakt; Onder de talrijke voorbeelden vinden we de populaire schedels van alfeñique, suikerrietschedels met de naam van een geliefde, meestal levend, geschreven op het voorhoofd.
Literaire schedels zijn nu getransformeerd in lichte grafschriften die zijn geschreven voor familie of vrienden in de vorm van grafschriften die op een komische manier om welvaart en geluk vragen. De "la huesuda", "la parca" of "la calaca" worden vaak in uitgebreide termen gebruikt om naar de dood te verwijzen.
Het lijdt geen twijfel dat de Catrina het meest herkenbare en wijdverbreide element is van de Mexicaanse doodscultus. Figuren, make-up, posters, etc. De festiviteiten overspoelen en het kostbare aspect ervan heeft het tot een zeer belangrijk symbool van heel Mexico gemaakt.
In Aguascalientes, de geboorteplaats van José Guadalupe Posada, maker van de Catrina, wordt elk jaar het Festival van de Schedels gehouden. Onder de meest opvallende evenementen vinden we verschillende tentoonstellingen, Catrina-kostuumwedstrijden en regionale dansen.
Ongeacht zijn oorsprong is de waarheid dat het beeld dat schedels in het huidige Mexico bieden, uniek is en het de titel heeft gegeven van 'het land dat lacht om de dood'. Volgens Freud moet hij in zijn "doodsdrift" verenigd worden met de positieve eigenschappen die het met zich meebrengt als een manier om zichzelf ertegen te beschermen; stilte, rust, het einde van de weg.
De cultus van de schedels
De cultus van schedels is niet exclusief voor Mexico, omdat ze afkomstig is van de cultus van de overledene, een van de vormen van aanbidding die het meest is herhaald door verschillende tijden in praktisch alle culturen op de planeet. Elke kosmogonie (mythe van de schepping van de wereld), uitgewerkt door een sociale kern, hechtte veel belang aan de figuur van de dood, zowel als een antropomorfe personificatie als in de bijbehorende overgangsriten.
In Meso-Amerika hebben de overgrote meerderheid van de mensen al meer dan 3.000 jaar de botten van hun voorouders vereerd alsof ze representaties waren van hun goden, vooral hun schedels, die ze beschouwden als een manier om met de andere wereld te communiceren. Maar het zouden de Mexica's of Azteken zijn die een grotere toewijding aan het symbool van de schedel toonden, de drempels van gezinsaanbidding overschreden en deze naar tempels en machtsobjecten verplaatsten.
Een van de meest schokkende voorbeelden is de Tzompatli, letterlijk "rijen hoofden", bestaande uit verticale palen die worden gekruist door andere horizontale palen waar de schedels van de vijanden werden ingebracht en vervolgens op een altaar werden geplaatst. In de hoofdstad van de Tolteken werden 60.000 menselijke schedels gevonden toen de Spanjaarden arriveerden, een gebeurtenis die het einde betekende van de lokale religie en de afschaffing van deze praktijken.
De schedelcultus bleef honderden jaren in een staat van lethargie, behalve in kleine steden ver van de beschaving, waar het geïntegreerd was met het christendom en kon overleven tot het midden van de 20e eeuw, toen de mythe zich opnieuw verspreidde in heel Mexico.
Naast een mexicaanse schedels hebben we in onze winkel:
 |
TEKENEN Weet je nog wanner je voor her eerst een schedel tekende? Deze tekeningen zullen zeker uw inspiratie opwekken, en wie weet, misschien hervat u uw hobby. |